خداوند در قرآن مجید حالات و صحنه های دیدنی و وحشت بار
انسان را در قیامت به اشکال گوناگون و گاهی تشبیه به سایر
جانداران بیان فرموده است . به عنوان مثال در سوره القارعه
آیه 4 می فرماید: یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَراشِ الْمَبْثُوثِ
فراش به معنی «ملخ » است در این تشبیه قیامت مثل؛ زندگی ملخ که
دسته جمعی حرکت و زمین را فرش می کند ،گاهی دیوانه وار از این
طرف به آن طرف می پرد و هدف مشخصی ندارد ،انسانها هم در آن
روز ،این طور صحنه ای را در پیش دارند که دیوانه وار از ترس و وحشت
بدون هدف معینی به هر طرف فرار می کنند تا شاید پناهگاهی پیدا کند.
در این که ملخ انتخاب شده است در تحقیقات اخیر ملخ را مونتاژ شده از چند
حیوان می دانند.
سرش مانند سر اسب ، چشمانش مثل چشمان فیل ، شاخش مانند
گوزن ، گردنش مانندگاو ، سینه اش مانند سینه شیر ، دمش مانند دم مار
و بالش مثل کرکس می ماند.
جالب این است که این حیوانات نخبه و سطان حیوانات هستند. ملخ در ظاهر
شبیه به آنهاست ولی در باطن و معنا نه تنها شبیه هیچ کدام از آنها نیست
بلکه تنها هنرش لعاب دهانش سم و آفات مزراع است. انسان هم ظاهر زیبا
و در باطن از هر نوع حیوانی خصیصه ای دارد که در قیامت با آن صورت باطنی
محشور، مگر در دنیا با اعمال صالح آنها را فرشته خو کرده باشد.
فراش به معنی «پروانه » هم هست ؛ یعنی همانطوری که اگر پروانه در دست
قرار گیرد پودر و ذره ذره می شود ، کردار انسان هم در آن روز ریز ریز می شود تا
به خوبی زیر ذره بین قرار گیرد و به حساب همه اجزای آن برسند.
